نمایشگاه انفرادی آثار پارسا تاک در قالب عکس، چیدمان و پرفورمنس آرت تحت عنوان "سایه ها اینگونه میخوانند..." روز جمعه چهارم خردادماه در گالری زرنا گشایش یافت.

به گزارش گالری آنلاین، اجرای پرفورمنس در روز افتتاحیه با هنرمندی مهبد فیضی و رویا رضایی انجام شد.

گفتنی است نمایش آثار این هنرمند تا نهم خردادماه از ساعت ۱۶ الی ۲۰ ادامه خواهد داشت و علاقه مندان می توانند جهت بازدید از این نمایشگاه به گالری زرنا واقع در پاتریس، کوچه ۱۳، شماره۱۲، طبقه۲ مراجعه نمایند.

پارسا تاک، نقاش، مدرس عکاسی و دارای مدرک کارشناس ارشد گرافیک در گفتگو با خبرنگار گالری آنلاین در رابطه با هدف از برگزاری این نمایشگاه بیان کرد:
هدف اصلی من پیوند عکاسی فاین ارت و هنر تئاتر بود. در خلال این پیوند، روحیات ناارام و درونیات من که در بین بازیگران‌و صحنه و عکس ها شکل می گیرد و می میرد نیز امروز با مدیای عکس جرات ارایه و نمایش را به خود گرفته و در گالری به نمایش درامد.
در اینستالیشن و چیدمان این نمایشگاه از طراحی صحنه های تئاتر ایده گرفتم و حتی چینش خود عکس ها نیز بر روی کاغذ طویل چاپ شد و مانند پرده های صحنه از سقف آویزان گردید تا تماشاگر در نگاه اول خود را در فضایی دور از محیط های معمول گالری عکاسی ببیند که تنها عکس را قاب کرده، کادره شده و بی حرکت بر دیوار می آویزنند و گذر موقتی از هر عکس حاصل هر عکس می شود.
پرفورمنس روز افتتاحیه نیز با نام "دیده نشده" تهیه شد و با ایده ی پیوند فضای هنرهای نمایشی و تجسمی، به اجرا رفت.
پرفورمرها(اجراکنندگان) این اثر مهبد فیضی و رویا رضایی هستند که با استقبال دور از انتظار ما در تعداد و احساسات مخاطبین مواجه گردید و بسیار موفق عمل کردند.
وی در ادامه توضیح داد:

آثار ارائه شده در این نمایشگاه پانزده اثر است که همگی در ابعاد ۵۰ در ۷۰ و بر روی کاغذ عکاسی چاپ گشته اما چیدمان جدید که به مانند پرده های توری مانند اطراف عکس ها از سقف آویزان گشته و تداعی کننده لایه های دورنی ما و فضای صحنه تئاتر است تجربه و جهانی دیگر را برای هر مخاطب روایت می کند.
این هنرمند مفهوم اثر خود را چنین تشریح مرد:
در مورد مفهوم پرفورمنس گفتنیست؛ کانسپت اصلی کار سرگشتگی و گم گشتگی ای بود که در وجود من دایما در حال تکرار است و در کنارش توجه به افرادی که با تفاوت به دنیا می آیند ولی والدین و سنت ها به شدت طردشان می کنند و مجبور به همرنگ سنن و دیگران شدنشان می کنند تا اندک اندک روح و اشتیاق انان درونشان کشته می شود و دیگر دیده نمی شوند و زیر باورهای اشتباه و بایدنباید های عرفی، در جامعه جان می دهند.
در اینستالیشن این نمایشگاه طراحی نور براساس پرفومورنس و حرکت پرده ها و عکس ها طراحی گردید و لباس و موزیک کار با تم فولکور جنوبی بنا به فضای عکس ها که در همین تم هستند انتخاب شد.


در استیتمنت این نمایشگاه آمده است:
"من سایه بی تنی
که در طول این چندین سال نوری
هر روز بعد از تو مرده ام
مرا که نگاه می کنی
به مجموع جسدهایی می نگری
که به منزل نمی رسند


نقاشی اولین اتفاقی بود که در من افتاد
و انچنان درونم حل شد
که ناخوداگاه همه چیز را نقاشوار می بینم
این مدیا هر شاخه هنری دیگری را از فیلتر خود می گذراند و خروجی اش
اثری تلفیقی است
در اثار پیش رو عکس-نقاشی هایی
را خواهید دید
که در عالم واقع اتفاق نمی افتد
از روش و در جهانی دیگر روایت می شوند
که در معنا نمود یافته و زایش می یابند، نه در کلام...
و دومین اتفاق در من گم گشتگی بود..."

تاک ضمن اشاره بر چگونگی شکل گیری این مجوعه، بیان کرد:
آثار مجموعه با ترکیب چندین تکنیک عکاسی و کار با دوربین در فضای تاریک تئاتر و توجه به ترکیب بندی نقاشی و تاش ها و حرکات قلمو های نقاشی شکل گرفته است و فرم ها بیانگر کنش ها و سرگشتگی های رقصنده ها در ان فضا و برداشت هنری من از یک اثر هنری دیگر است. به اعتقاد من زمان ژانر بندی و دسته بندی در هنرها تمام شده است و امروزه می توان با ادغام شاخه ها و ژانرهای هنری فضایی تازه ساخت. من در سبک کاریم، عکاسی را نقاشی می کنم و یا هر مدیای دیگری را نقاشی می کنم و حاصلش را به نمایش می گذارم. این دغدغه های درونی هر فرد است که خلق اثاری را انجام می دهد که حاصلش را منتقدان می توانند به زبان مردم ترجمه کنند و تحلیل گردانند.

در خلق این آثار بیشتر درونیات شخصی و تاریخ و مطالعات هنری و کنش های اجتماعی بیرونی و تجاربی که از مدیاهای هنری گوناگون کسب کرده ام بعد از رسوب در وجودم، مسبب خلق این آثار می شود و درون ناآرامم را کمی تسکین می دهند.

نتیجه و پایان این کنکاش دورنی را نمی شود هیچ زمان به پایان رسیده دید،اتمام به مثابه پایان هنرمند است.
این گمشتگی و کنش های درون و بیرون هر شخص که گاه از درون هنرمند برای برون خلقی صورت میگیرد و گاه از برون برای درونش خلقی و همیشه در حال این تبادل و کنش ها بین محیط ها و جهان های شخصی و عمومی است که در زیر سایه هنر راه تعالی را طی میکند تمام نشدنیست...
این سفر راهه نرسیدن است و به محض رسیدن هنرمند تمام می شود.